Καλό μήνα

Πάντως αυτο το σκηνικό του καιρού μου έδωσε τη δυνατότητα να κάτσω να παρατηρήσω πάλι κάτι που απο παλιά μου άρεσε να κάθομαι και να χαζεύω.
Έχει σταθεί ποτέ κάποιος εδω στη Αθήνα να παρατηρήσει πως φαίνονται οι πολυκατοικίες απο μακριά; Και αναφέρομαι ειδικότερα σε γειτονιές που υπάρχουν παλιότερες πολυκατοικίες. Αναφέρομαι σε αυτές που τα διαμερίσματα που βρίσκονται στο πίσω μέρος δεν έχουν κάποια κανονική βεράντα αλλά κάποιο μικρό μπαλκονάκι στο οποίο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς όρθιος. Ή σε κάποια άλλα που απλά έχουν ένα παράθυρο το οποίο βλεπει σε φωταγωγό. Όπως ακόμα και οι πολυκατοικίες που στην ταράτσα έχουν αυτά τα δόματα και τις κεραίες τις τηλεόρασης. Αν κάτσεις και τα παρατηρήσεις όλα αυτά απο μακριά, βλέπεις μέσα σε αυτά φώτα, κάποιες κινήσεις απο κόσμο που πηγαινοέρχεται. Αυτό που έρχεται στο μυαλό μου είναι πώς πίσω απο αυτά τα παράθυρα, απο αυτά τα μπαλκονάκια τί ιστορίες κρύβονται. Πόσες ζωές κινούνται. Πόσα προβλήματα ή χαρές μπορεί να περιέχουν. Καταστάσεις και προσωπικά πράγματα τα οποία χάνονται και πνίγονται σε αυτό το άψυχο και απρόσωπο σκηνικό. Στο τόσο μουντό και γκρίζο φόντο. Πίσω απο αυτό βρίσκονται πάντα ιστορίες τις οποίες ποτέ δεν θα μάθεις. Τόσα άτομα τα οποία ποτέ δεν θα γνωρίσεις. Ίσως κάποιος έρωτας που ποτέ δεν θα γνωρίσεις.
Για προσέξτε το κάποια στιγμή.