OUT OF ORDER

Όπως καταλαβαίνετε τα πράγματα είναι δύσκολα. Τελευταία μέρα σήμερα στο γραφείο!!!!!!!!

Γιατί ρε φίλε;;;;;;

Η ώρα είναι γύρω στις 23:00. Εχω αράξει στην βεράντα. Ένα δροσερο αεράκι έρχεται να δημιουργήσει την κατάλληλη θερμοκρασία για relaxation (sic!!!!). Έχω φροντίσει να υπάρχουν και τα απαραίτητα τριγύρω αναπτήρας, καπνός, και το κασετόφωνο απο το οποίο ακούγονται κασσέτες σκονισμένες απο τα χρόνια του σχολείου. Φυσικά το σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει τα απαραίτητο ουισκάκι. Κάτι τέτοιες απλές στιγμές είναι που με κάνουν να σκέφτομαι ότι δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα για να χαλαρώσεις και να ταξιδέψεις έστω και για λίγο στις αναμνήσεις σου.
Ξαφνικά εκεί που έχω χαθεί στην ηρεμία μου και έχω αρχίσει και χαζεύω και το φεγγάρι φάτσα φόρα, ένας θόρυβος ο οποίος αρχικά σου δίνει την αίσθηση πως κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα συμβαίνει στη γειτονιά σου, έρχεται να ταράξει την γαλήνη του μυαλού μου. Ξεπερνώντας το αρχικό σόκ αντιλαμβάνομαι ότι απο κάτω διασχίζει το δρόμο κάφρος ηλικίας όχι πάνω απο 17 με ένα παπί του οποίου η εξάτμιση πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον 376 σειρές απο τρύπες. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά αυτός ο σαματάς. Πετάγομαι απο την καρέκλα μου και τον αρχίζω στα καντήλια μάταια όμως μιας και με τόσο θόρυβο σιγά μη με ακούσει. Το χρέος μου όμως το έχω κάνει. Μην πάμε και αμαχητί. Αποφασίζω να δείξω ανωτερότητα και ξανακάθομαι αποφασισμένος να ξαναβρώ την ηρεμία μου.
Δεν πρέπει να έχω φτάσει στην δεύτερη ρουφηξιά του τσιγάρου μου την στιγμή που αισθάνομαι πως κάποιο club της παραλιακής έρχεται καταπάνω μου!!!! Ξαναπετάγομαι απο την καρέκλα μου για να διαπιστώσω πως απο κάτω περνάει ο γνωστός Ελληνάρας ο οποίος έχει βάλει τα τούρκικα....ε..... θέλω να πώ ελληνικά hit τσίτα στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου, η ισχύς του οποίου είναι τέτοια που θα ζήλευαν και οι ηχολήπτες των Iron Maiden. Ακούει και αυτός τα καθιερωμένα του καντήλια και πριν προλάβω να τελειώσω τον στολισμό του βλέπω ότι έχω κι άλλη δουλειά γιατί απο πίσω ακολουθεί ξανά ο προηγούμενος κάφρος (ναι αυτός με το παπί-σουρωτήρι) γιατί προφανώς δεν είναι σίγουρος αν τον άκουσαν όλοι την πρώτη φορά που πέρασε και αποφάσισε να μην μείνει με την απορία.
Και έρχομαι τώρα και ερωτώ................ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΦΙΛΕ;;;;;;;;;;;;;;
Γιατί είμαι υποχρεωμένος εγώ να περάσω αυτό το μαρτύριο;;;; Γιατί είμαι υποχρεωμένος να αντέξω τον εκκωφαντικό θόρυβο απο την γα.......νη την εξατμισή σου επειδή είσαι εσυ ηλίθιος. Γιατί είμαι υποχρεωμένος να νιώθω τα τζάμια του σπιτιού μου να τρίζουν απο τα καψουροτράγουδα που βάζεις στη διαπασών επειδή εσύ είσαι κομπλεξικός.
Και στην τελική γιατί να είμαι εγω υποχρεωμένος να κάθομαι στην βεράντα μου και να μην μπορώ να ακούσω τη σκέψη μου απο τον θόρυβο τον οποίο εσύ προκαλείς;;;;;;;
Αυτό που επίσης θέλω να μάθω είναι που σκατά είναι και αυτοί οι αστυνομικοί μπας και περάσει και κάποιο βράδυ με ησυχία.

Δεν τη παλεύω με τίποτα.....(2)

Ήμουν που ήμουν σε απελπιστική κατάσταση, ήρθα και απόγινα!!! Μα είναι δυνατόν να μου στέλνουν τέτοια email Παρασκευιάτικα εν μέσω καλοκαιριού; Πόσο να αντέξω ο χριστιανός; Η εν λόγω φωτό (μαζί με κάποιες άλλες τις οποίες δεν μπορώ να παρουσιάσω γιατί θα μας κόψει το ΕΣΡ!!!!) μπήκε desktop στην οθόνη του υπολογιστή μου, αλλά και τυπώθηκαν και έτσι κοσμούν το υπόλοιπο καλοκαιρινό τοπίο του γραφείου μου. Να δω πόσο θα με αντέξουν ακόμα!!!!

Δεν τη παλεύω με τίποτα.....

Μιλάμε δεν τη παλεύω με τίποτα. Όλοι στο γραφείο οταν με πλησιάζουν καταλαβαίνουν με την πρώτη οτι δεν εχουν ελπίδες να επικοινωνήσουν μαζί μου και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Η ανάγκη για διακοπές είναι έκδηλη. Το γραφείο μου έχει διακοσμηθεί με κάθε λογής καλοκαιρινά καλούδια. Μόνο ψάθες δεν έχω φέρει ακόμα μαζί μου. Παντού έχω τοιχοκολλήσει μηνύματα όπως αυτό που υπάρχει στο προηγούμενο post. Απο τα ηχεία του υπολογιστή ακούγεται ρέγκε και ο καφές που φτιάχνω το πρωί διαθέτει εκτός απο καλαμάκι και ομπρελίτσα. Άντε να με πλησιάσει λοιπόν κάποιος και να μου ζητήσει κάτι. Αμέσως καταλαβαίνει οτι το παιχνίδι είναι χαμένο. Κλείσαμε παιδιά!!!!

Holiday Mode

Έτσι απλά

Καλό μήνα

Πάντως αυτο το σκηνικό του καιρού μου έδωσε τη δυνατότητα να κάτσω να παρατηρήσω πάλι κάτι που απο παλιά μου άρεσε να κάθομαι και να χαζεύω.
Έχει σταθεί ποτέ κάποιος εδω στη Αθήνα να παρατηρήσει πως φαίνονται οι πολυκατοικίες απο μακριά; Και αναφέρομαι ειδικότερα σε γειτονιές που υπάρχουν παλιότερες πολυκατοικίες. Αναφέρομαι σε αυτές που τα διαμερίσματα που βρίσκονται στο πίσω μέρος δεν έχουν κάποια κανονική βεράντα αλλά κάποιο μικρό μπαλκονάκι στο οποίο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς όρθιος. Ή σε κάποια άλλα που απλά έχουν ένα παράθυρο το οποίο βλεπει σε φωταγωγό. Όπως ακόμα και οι πολυκατοικίες που στην ταράτσα έχουν αυτά τα δόματα και τις κεραίες τις τηλεόρασης. Αν κάτσεις και τα παρατηρήσεις όλα αυτά απο μακριά, βλέπεις μέσα σε αυτά φώτα, κάποιες κινήσεις απο κόσμο που πηγαινοέρχεται. Αυτό που έρχεται στο μυαλό μου είναι πώς πίσω απο αυτά τα παράθυρα, απο αυτά τα μπαλκονάκια τί ιστορίες κρύβονται. Πόσες ζωές κινούνται. Πόσα προβλήματα ή χαρές μπορεί να περιέχουν. Καταστάσεις και προσωπικά πράγματα τα οποία χάνονται και πνίγονται σε αυτό το άψυχο και απρόσωπο σκηνικό. Στο τόσο μουντό και γκρίζο φόντο. Πίσω απο αυτό βρίσκονται πάντα ιστορίες τις οποίες ποτέ δεν θα μάθεις. Τόσα άτομα τα οποία ποτέ δεν θα γνωρίσεις. Ίσως κάποιος έρωτας που ποτέ δεν θα γνωρίσεις.
Για προσέξτε το κάποια στιγμή.

Μυρωδιά πικραμύγδαλου

Κάτι τέτοιες νύχτες καυτές όπως η σημερινή, του θυμιζουν εκείνη τη βραδιά πριν απο κάποια χρόνια. Μόνο που τότε βρισκόταν στο κατάστρωμα ενός πλοίου και κοιτούσε τη θάλασσα. Παρατηρούσε προσεχτικά το παιχνίδι που έκανε το φως του φεγγαριού στο σκούρο ανάγλυφο της θάλασσας . Για κάποιο περίεργο λόγο στο μυαλό του ερχόταν συνέχεια η μορφή της. Δεν μπορούσε να καταλάβει το λόγο. Την είχε δεί μόνο για λίγο. Μια ώρα μαζί δεν είχαν περάσει.
Είχαν συναντηθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς το νησί. Μια εβδομάδα μετά στο ταξίδι του γυρισμού ακόμα τον βασάνιζαν τα γκρίζα μάτια της. Τα μαύρα κατσαρά μαλλιά της είχαν έναν τρόπο να αναδεικνύουν υπέροχα τον λεπτό λαιμό της. Θυμόταν ανεπαίσθητα το άρωμα της. Μια μυρωδιά πικραμύγδαλου ανάλαφρη και τόσο καλοκαιρινή.
Άναψε και άλλο τσιγάρο. Τράβηξε αργά το καπνό, έκλεισε τα μάτια του και ένιωσε το βραδυνό αεράκι στο πρόσωπό του. Δεν είχε όρεξη να κοιμηθεί. Η φωνή που άκουσε πίσω του διέκοψε τις σκέψεις του.
-Δεν το πιστεύω, εσύ εδώ;
Γύρισε και την κοίταξε. Ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινε να την κοιτάζει. Ηταν υπέροχη. Το φως της σελήνης διέγραφε τις καμπύλες του κορμιού της μ ε τρόπο που τον έκανε να κρατά την αναπνοή του.
-Ναι είδες; ήταν οι μόνες λέξεις που μπόρεσε να πει με τρόπο που την έκανε να γελάσει.
Η κουβέντα τους συνεχίστηκε περιγράφοντας ο ένας στον άλλο το πως πέρασαν τις μέρες τους. Αν και συμμετείχε στην κουβέντα το μυαλό του ήταν αλλού. Συνέχεια την παρατηρούσε, το σχήμα του προσώπου της, οι εκφράσεις των ματιών της, ο ήχος του γέλιου της. Χωρις να το καταλάβουν κάποια στιγμή τα κορμιά τους συναντήθηκαν. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή χωρίς να μιλά κανείς. Χωρίς να το πολυσκεφτεί πέρασε το χέρι του γύρω απο τη μέση της και έφερε το σώμα της πιο κοντά. Δεν αντιστάθηκε. Μύριζε υπέροχα. Πικραμύγδαλο. Τα χείλη της ήταν απαλά, γλυκά. Ένιωθε το φιλί της με όλες του τις αισθήσεις. Εκείνη τον έσφιξε απαλά πάνω της. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ίσως έτσι να να νιώθει κάποιος οταν ερωτεύεται σκέφτηκε. Πρωτόγνωρο συναίσθημα για εκείνον αλλά και τόσο γλυκό συνάμα. Έμειναν για αρκετή ώρα έτσι αγκαλιασμένοι προσπαθώντας να ρουφήξουν τη κάθε στιγμή. Κάτι καινούριο ξεκινούσε;

Το πρώτο μου post

Αποφάσισα και εγώ λοιπόν να μπω στο τριπάκι να φτιάξω ένα blog. Για να λέμε και την αλήθεια δεν το ξεκίνησα με κάποιον συγκεκριμένο σκοπό. Περισσότερο με οδήγησε η παρόρμηση χρόνων να γράφω διάφορα πράγματα. Απο βιώματα και σκέψεις σε στύλ ημερολογίου, μέχρι στίχους και μικρά διηγήματα.
Το όνομα του blog προέρχεται απο μια μεγάλη μου αγάπη. Την μπάντα που δημιούργησα πριν απο αρκετα χρόνια και συνεχίζει ακόμα να ροκάρει αν και πλησιάζουμε τα πρώτα -άντα (κάποιοι κιόλας τα έχουν περάσει). Μην προσπαθήσετε να δείτε αν σας θυμίζει κάτι το όνομα. Δημιουργηθήκαμε και ξεκινήσαμε να παίζουμε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας καλλιτεχνικές τάσεις και ορέξεις.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν. Ελπίζω κάποια στιγμή να αποκτήσω και συνταξιδιώτες!!!!